Hoofdstuk 5: Duitsland

Over het wad. Weinig wind, warm en heiig. Het water en de lucht gaan in de verte bijna zonder horizon in elkaar over en de windmolens en gebouwen aan de Duitse kust lijken in de lucht te zweven.

We zijn wat vroeg bij de ondiepte. Ik vaar achter Platbuikje aan terwijl Pap de diepste route voor mij zoekt. Geen grond geraakt.

Er zwemmen een hoop zeehonden. Met de verrekijker kan ik goed zien hoe ze met enige argwaan de boot in de gaten houden voor ze met bolle rug weer onder duiken. Zo lomp als ze op het land zijn, zo sierlijk bewegen ze zich in het water. Ik tel er zeven, dacht even acht, maar die laatste vloog weg dus zal er geen geweest zijn. 31 mijl.

Ligdag Norderney 5-5-2018

Pap en ik zijn allebei toe aan rust en we hebben nog wat klusjes te doen, dus blijven liggen. We beginnen met een wandeling naar de Penny en het bezine station en doen daarna koffie met lekkers aan boord.

Sherry vindt het geweldig dat we de boten naast elkaar hebben. Droogkeeltje wordt aan een grondige inspectie onderworpen. Daarna gaat ze in de kuip liggen rollen en begint een relatie met mijn schoen.

De nieuwe fok staat niet helemaal goed, voorlijk kan niet strak genoeg. Dus vergelijken we de nieuwe met de oude: geen verschil. Dan de val maar weer gewisseld. Probleem opgelost, maar het vorige probleem, waar we de val voor verwisseld hadden was nu weer terug. Ik wordt er niet vrolijker van en ga maar even wandelen om af te koelen voor ik Pap zijn hoofd er af bijt.

Vervolgens lekker de toerist uitgehangen: met mijn schoenen in de hand langs het strand gewandeld en een ijsje gehaald.

Norderney-Brunsbüttel 6-5-2018

Iets minder vroeg weg deze keer, kwart voor zeven. Er werd zuidoosten wind voorspeld, maar hij is helaas meer oostelijk waardoor het net niet bezeild is. Ik heb geen zin om de 80 mijl nog langer te maken, dus zet de moter bij. Pap gaat wel zeilen. Ik vaar een tijd samen op met een jacht dat blijkbaar op hetzelfde schema vaart, maar begin na een paar uur toch steeds meer achter te lopen. Uiteindelijk maakte het niet uit, want bij de wachtplaats voor de sluis bij Brunsbüttel draaien zij al drie kwartier rondjes als ik aan kom varen.

Bij een van de eerste Elbe tonnen kijk in toevallig naast me in het water en zie een vrij dikke staak vlak langs de boot drijven. Net geluk gehad, niet raak. Er zit een rode band om, dus ergens zal er een wattfahrwasser zijn dat een rode prik kwijt is. Ik stuur Pap een waarschuwing per sms en krijg 20 min later een bedankje terug: hij is er ook dicht langs gevaren.

Iets na zevenen ben ik bij de wachtplek voor jachten bij de sluis: geen aanlegsteiger, je moet maar rondjes draaien. In Nederland (en volgens mij ook in andere landen) mag je bij groen licht de sluis in. Hier moeten we wachten op een enkel wit knipperlicht. We hoeven er gelukkig niet al te lang op te wachten, half acht mogen we er in.

Na de sluis draaien we direct af naar het haventje en strijken neer op het terras bij het Torhaus. Lekker gegeten voor een schappelijke prijs. 80 mijl in 12,5 uur (tot aan de sluis). Dik tevreden!

Brunsbüttel-Büdelsdorf 7-5-2018

Ik doe een poging tot motor sailing, maar de wind in een kanaal omgeven door bomen is niet veel soeps. Zeil maar weer weg. Het is erg rustig wat scheepvaart betreft, wel veel zwanen tegen gekomen.

We waren vroeg hier, dus nog even brandstof en boodschappen gehaald met de havenfietsen. Achter Pap ligt een boot met een Italiaanse vlag, 'goh, die zie je hier ook niet vaak' denken we nog.

Het is nogsteeds lekker weer, maar er staat wel redelijk wat wind. Achter een geïmproviseerd windscherm kunnen we lekker buiten eten en een spelletje doen. 36 mijl afgelegd vandaag.

Büdelsdorf-Flemhuder See 8-5-2018

We houden een halve ligdag: vanmiddag doen we nog een klein stukje naar de ankerplek in de Flemhuder See.

's Ochtends kom ik bij mijn toilet en douche bezoek de vrouwelijke helft van het stel tegen van de boot met de 'Italiaanse vlag'. Ik krijg op mijn kop dat ik als inwoner van een zeevarende natie niet weet hoe de Ierse vlag er uit ziet...

Pap heeft hetzelfde verwijt gekregen leer ik later. We stampen het groen, wit, GOUD! in ons hoofd om nooit meer te vergeten en praten nog even gezellig met de Ieren.

Als Pap naar de Brexit vraagt wordt het echt hilarisch: 'Talk to my wife, i tend to get agressive'. Zijn vrouw legt uit dat het eigenlijk allemaal onze schuld is, want een stel Hollanders heeft meegevochten met de Britten, waardoor Noord-Ierland nu nog bij Groot-Brittanië hoort. En als er straks, door het besluit van 'the stupid British', echt weer een harde grens komt tussen het Noorden en de rest, zijn ze bang dat er weer bommen gaan vallen. Politiek is niets voor hen en daarom gaan ze maar 3 maanden varen.
Ze brengen het leuk, maar je voelt de onderliggende irritatie en onrust. Ik hoop dat het uiteindelijk toch zonder bloedvergieten opgelost gaat worden.

Als tegen aanval worden wij beschuldigd van het laten verhongeren van hertjes. Ik had geen idee dat de Oostvaardersplassen ook buiten Nederland groot nieuws waren, maar de BBC had er blijkbaar veel aandacht aan besteed.

Om half vier vertrekken we voor de 12 mijl naar ons ankerplekje en kwart voor zes draaien we er naar binnen. Het ankeren zelf wil alleen niet vlotten: anker pakt niet en blijft krabben. Anderhalf uur later liggen we eindelijk vast.