Na vier dagen op SpotX gesurft te hebben, vertrokken we naar Byron Bay, de stad waar iedereen zo lovend over sprak. Mijn eerste en verdere indruk was echter niet zo lovend.

We gingen naar Arts Factory, waar we twee nachten doorbrachten in een tipi. Dat klinkt leuk, maar de werkelijkheid was anders. Overal waren (wiet)rokende en drinkende mensen, slapen was onmogelijk vanwege de vele feesten, het eten was telkens hetzelfde, het sanitair was erg vies, enthousiaste mensen vond je er niet en de sfeer was totaal niet waar ik van houd.

Wij hadden nog twee surflessen in Byron Bay. Integendeel tot SpotX, waar het strand een halve minuut lopen was, moesten wij een half uur met de bus rijden om bij een geschikt strand te komen. Toch voelde ik mij, eenmaal surfend, weer als een vis in het water.

De laatste surfdag verliep alles behalve vlekkeloos. De condities waren erg slecht; er was een heftige stroming richting het land en opzij, wat het onmogelijk maakte om de oceaan in te lopen. Desalniettemin wilde ik alles uit mijn laatste surfdag halen en besloot ik te blijven (proberen te) surfen.

Totdat ik een steek voelde in mijn rechterhand. Ik zag de oorzaak nog zwemmen: de bluebottle jellyfish. Zijn blauwe spul op mijn hand kreeg ik er niet afgewassen en de pijn werd steeds heftiger. Gelukkig geeft een steek van deze bluebottle alleen een branderig gevoel dat binnen enkele uren al verdwenen is. Dat was tenminste wat iedereen mij vertelde, want voor mij waren er al veel meer mensen gestoken door dit dier.

Mijn ervaring werd compleet anders. Nadat ik de blauwe achterblijfselen van mijn hand gepulkt had, dacht ik dat de pijn snel zou overgaan. De pijn werd echter erger en erger, tot tranen in mijn ogen toe. Even later werd ik zelfs misselijk, gevolgd door een enorme pijn in mijn borst. Misschien was het van de schrik of stress, dacht ik, want normaal doet een steek van deze kwal niet veel pijn. Maar de pijn in mijn borst werd heftiger en heftiger, totdat ik het niet meer verdragen kon en we besloten naar het ziekenhuis te gaan.

De surfinstructeur reed mij erheen en bleef continu bij mij. Eenmaal aangekomen werd ik al snel geholpen, daar kan Nederland nog wat van leren! Mijn bloeddruk, zuurstofgehalte en temperatuur werden gecontroleerd. Alles was in orde, dus hoefde ik mij geen zorgen te maken. Vervolgens moest ik de plaats van de beet meer dan een half uur onder heet-stromend water houden en kreeg ik zeer heftige pijnstillers. De pijn in mijn borst verdween, godzijdank.

Hierna moest ik nog een tijdje plaatsnemen in de wachtkamer. Toen ik weer geroepen werd en moest opstaan, viel ik om van de duizeligheid en moeheid. Dat krijg je van die heftige pijnstillers. Ik kreeg te horen dat ik mijn hand met een koelpack koud moest houden en dat er aan het ziekenhuisbezoek geen kosten waren verbonden.

Hulde aan de Mojo-instructeur die telkens bij mij bleef, mij eten aanbood en mij van mijn pijn afleidde met luchtig gepraat. Waarom de steek voor mij zo heftig uitpakte is mij nog steeds een raadsel, maar alles is goedgekomen en ik ben een hele ervaring rijker! :-)

Terug op Arts Factory moest ik mijn spullen pakken en uitchecken. Ik vertrok naar een ander hostel: Backbackers Inn. Wat een enorm contrast was dat: ik werd er hartelijk ontvangen, het was er schoon, lag direct aan het strand en de sfeer was geweldig! Na boodschappen gedaan te hebben, bracht ik liggend in hangmatten de avond door. Erg jammer dat ik hier slechts een nacht verbleef...