Hasta Luego, Murcia

Buenos días!

Zaterdag 5 januari bracht Kris haar ouders weer naar het busstation. Onderweg zag ze dat op de Gran Vía allemaal plastic stoeltjes langs de kant van de weg waren neergezet. Wat wij ons niet helemaal hadden gerealiseerd is dat in Spanje Drie Koningen (Reyes Magos) een nogal groot ding is, compleet met optocht over de grootste/breedste weg van de stad. Het feest is te vergelijken met Sinterklaas en toch is het ook weer heel anders. Kinderen krijgen cadeautjes, er hangt een vrolijke feeststemming en er is een optocht, waarbij de aankomst van de drie koningen wordt nagebootst. Aangezien de Spanjaarden van groot, groter, grootst houden, is deze "cabalgata" een hele happening. De grootste straat van de stad wordt dus helemaal afgezet, waardoor we vanaf eind van de middag gewoon over de weg konden lopen. Dit voelde super gek, maar was weer een hele grappige ervaring. Na een tijdje rond te hebben gelopen over de weg, tevergeefs op zoek naar koffie to go, besloten we maar vast te gaan staan, want het werd al behoorlijk druk. Na een hele tijd wachten, kwam de

optocht eindelijk bij ons aan. Het begon met een heleboel dansgroepen, allemaal prachtig verkleed/aangekleed. Ook waren er mensen op stelten, en reden er DJ's tussen de groepen in. Het leek echt een beetje op een carnavalsoptocht. Na een tijdje veranderde de optocht meer in de reclamestoet van de Tour de France. Allemaal wagens van bedrijven uit Spanje/Murcia reden mee en gooiden snoep en kleine hebbedingen het publiek in. De kinderen in het publiek waren super fanatiek en probeerden zo veel mogelijk snoep te vangen en de aandacht van de gooiers op zichzelf te vestigen. De optocht duurde behoorlijk lang, dus rond kwart over acht besloten we weer richting huis te lopen. We moesten nog koken en de eerste aflevering van Wie Is De Mol begon die avond. Prioriteiten, ja toch.

Na dat weekend hadden we nog anderhalve week les ongeveer, voor onze laatste tentamens begonnen. De laatste projecten moesten afgerond worden en nog een paar presentaties moesten gegeven worden. Na al deze tijd waren de presentaties piece of cake geworden, en droegen wij de groepsprojecten eigenlijk, gezien de Spanjaarden niet altijd even gemotiveerd zijn. Na een tijdje was "tranquilo/a" (rustig) een gehaat woord bij de Erasmus studenten omdat we dit zo vaak te horen kregen. De tentamens vielen gelukkig mee en waren met gemak te halen.

Richting onze laatste week begonnen we al vast een beetje met afscheid nemen. We wilden sowieso onze favoriete plekken nog een keer bezoeken, dus dat is wat we hebben gedaan. Verder zijn we met wat Erasmus vrienden nog een laatste keer gaan eten bij Oven en hebben we nog wat drankjes gedaan bij een super leuke cocktailbar, die we helaas dus pas de laatste week ontdekten. Ook zijn we nog gaan lunchen met Manon en Nadia, als afsluiter.

De woensdag voor we vertrokken hebben we met onze huisgenootjes en ons geadopteerde huisgenootje een dinner avond georganiseerd. We hadden afgesproken allemaal iets te koken uit onze eigen keuken, dus wij hadden een soort geïmproviseerde, alternatieve versie van de appelflap gemaakt, als toetje. De avond was super geslaagd, ondanks de taalbarrière die nog steeds enigzins aanwezig was.

Donderdag 24 januari was alweer onze laatste dag in Murcia, dus was het tijd om onze koffers te gaan inpakken. Het was nog niet zo makkelijk om je hele leven van de afgelopen vijf maanden in 30 kilo te proppen, dus moesten een aantal dingen achter blijven. Na het inpakken besloten we voor de allerlaatste keer (voorlopig) naar onze meest lievelings plekken te gaan. 's Middags gingen we naar CaféLab voor een laatste heerlijke koffie en een hemels stuk taart. Samen hebben Kris en ik toen een lijstje gemaakt met dingen die ons zijn

opgevallen tijdens de afgelopen maanden:

- Heel veel vrouwen lopen op plateauzolen, waarschijnlijk om wat langer te zijn/lijken?
- De elektrische step is een zeer populair vervoersmiddel, maar een step kun je het eigenlijk niet noemen want je hoeft letterlijk niet te steppen om vooruit te komen.
- Parkeren kan overal zolang je je alarmlichten aanzet, zelfs op een rotonde om even churros te halen bij een kraampje langs de kant van de weg.
- Studenten eten chips al om 10 uur 's ochtends, kan gewoon.
- Ie-der-een stuurt spraakberichten op Whatsapp. Het is niet raar om mensen continue met de onderkant van hun telefoon tegen hun oor of tegen hun mond gedrukt te zien.
- Personal space kennen ze niet. Mensen gaan letterlijk niet aan de kant als ze je op de stoep tegemoet komen.
- Buggy’s zijn onmisbaar als je kinderen hebt. Het liefste gaan de ouders met de buggy's allemaal bij elkaar staan in de tram, terwijl alle kinderen gewoon op de stoeltjes zitten. Maar ook met lege buggy's over straat lopen is een geliefde hobby van vele Spaanse ouders.
- Jongens dragen oorbellen, echt bijna allemaal.
- Honden met kleding, ja, we zagen rond kerst drie grote honden verkleed als de Kerstman. Echt waar.
- Kinderen, heeeeel veeel kinderen. Er wordt gezegd dat de vergrijzing groot is in Spanje, maar in Murcia merk je daar nog niet heel veel van. Overal waar je kijkt, maakt niet uit op welk tijdstip van de dag, rennen kinderen rond.
- 23 graden wordt beschouwd als koud en winter, dus dan moet je handschoenen dragen natuurlijk.
- Overbodig gebruik van olijfolie. Overal moet olijfolie op of in. Overal.
- Bier is de hele dag verkrijgbaar op de universiteit. Ook de man achter de bar nam er geregeld eentje. Hij was wel altijd vrolijk aan het fluiten, dat dan weer wel.
- Windowshopping is nog een grote hobby, vooral op zondag en tijdens de siësta. Mensen hebben vaak de behoefte precies op deze momenten te bekijken wat alle winkels zoal verkopen.

In CaféLab kwam Lucas ons nog meeten, en 's avonds gingen we met hem en Sandra eten bij Freak Burguer Internacional. Hier aten we voor de laatste keer de beste nacho's in de wereld en genoten we nog een keer van sangría. Een betere laatste avond kon ik me niet indenken.

Het was super gek en jammer om afscheid te moeten nemen van alle vrienden in Murcia, omdat je deze mensen bijna elke dag hebt gezien de afgelopen tijd en zo snel zo goed bevriend bent geraakt. Het was echt een raar idee dat ik ze voor de komende onbepaalde tijd niet meer zou gaan zien. Ik was ook een van de weinigen die niet per se graag weer naar huis wilde. De meeste Erasmus studenten vonden het na vijf maanden wel weer genoeg geweest, maar ik had best nog wat langer willen blijven. Tuurlijk vond ik het leuk om mijn familie weer te zien, maar ik voelde me zo thuis in Murcia, dat ik het echt

heel jammer vond om te gaan.

Toch was het 25 januari echt zo ver, mijn tijd in Spanje zat er al weer op. De tijd was echt omgevlogen! 's Ochtends liepen we met onze loodzware koffers dwars door de stad, op weg naar het busstation. Ondanks dat het winter was, was het natuurlijk bloedheet, maar gelukkig kwamen we mooi op tijd aan, en konden we nog even uitrusten met een café con leche. Op het vliegveld bleek mijn grote koffer precies 20 kilo te zijn, dus gaf ik mezelf even een schouderklopje voor mijn uitmuntende inpak skills, haha. In het vliegtuig zaten we tussen alle wielrenners van team Jumbo-Visma, inclusief Dylan Groenewegen (die de laatste etappe van de Tour won). Toch leuk om te weten dat zij ook gewoon met Ryanair vliegen, lekker normaal. We hadden ook onze stoelen zo gekozen, dat we de zonsondergang konden zien uit ons raam. Dat was magisch.

Op het vliegveld stond het hele ontvangstcomité klaar, inclusief enorm spandoek. Dat spandoek had ik absoluut niet verwacht, zoals te zien is aan mijn reactie op de foto. Ook grappig dat iedereen die de aankomsthal uit kwam, inclusief dus alle wielrenners en Dylan Groenewegen, dat spandoek ook hebben gezien, haha! Een beetje jammer was wel dat het in Murcia 's ochtends zo'n 23 graden was, en 's avonds in Eindhoven bij aankomst was het 3 graden, en er lag nog sneeuw. Dat mocht de pret echter niet drukken, het was namelijk ook

mijn moeders 50e verjaardag, dus eigenlijk was ik het cadeau natuurlijk ;-). 's Avonds gingen we uiteten bij Een Mooie Dag, en ging mijn leven weer naadloos terug naar hoe het altijd was.

Update: nu, een paar maanden na terugkomst, voelt mijn tijd in Murcia een beetje als een hele lange, super realistische droom. Het was geweldig, maar nu mijn leven weer zo anders en normaal is, lijkt het een beetje onwerkelijk dat mijn dagen er een paar maanden geleden nog zo anders uitzagen. Toch kijk ik er met zo veel plezier op terug, ik had het voor geen goud willen missen en ik wil zo snel mogelijk weer een keer terug.

¡Hasta luego!