We arriveren eind van de middag in een regenachtig Potoski. We hebben een mooi maar koud hostel. Potosi ligt op 4 km hoog waardoor het er ook een stuk kouder is dan in Sucre en alleen de luxe hotels hebben verwarming (daar sliepen wij helaas niet...). We hadden het gevoel alsof wel rondliepen in Nederland haha! We bezoeken Potosi maar voor 1 doel en dat zijn de mijnen, daarnaast staat de stad ook op de Werelderfgoedlijst van Unisco, vroeger was het een rijke stad. Dezelfde middag boeken we alvast de tour naar de mijnen voor de volgende dag. Het is gestopt met regenen waardoor we de stad nog even konden bezichtigen. Er zijn maar weinig restaurantjes dus het was goed zoeken..
24 januari 2017:
Om 08:30 start onze tour, we moeten ons meteen in een mijnwerker outfit hijsen, inclusief helm (met lamp) en laarzen. In de mijnen werken ongeveer 500 mensen onder barre omstandigheden. In de mijnen wordt er gezocht naar zilver, zink en koper. We hebben letterlijk door de mijnen gekropen en veel uitgegraven kleine gangetjes doorgelopen. Er is geen licht en dus ook geen frisse lucht. Het was heel naar om de mijnwerkers te zien werken, wetende dat ze door deze barre omstandigheden maar een kort leven zullen leiden. De gemiddelde levensverwachting van een mijnwerker is maar 45 jaar. We hebben de mijnwerkers wat cocabladeren, pure alcohol, fris en dynamiet gegeven, dit hebben we vooraf gekocht op de markt en ja dit is een normaal kado!! De mijnwerkers kauwen de hele dag op cocabladeren, hier krijgen ze energie van en dit zou de lucht moeten reinigen... Tijd voor eten is er niet. Het was zeer indrukwekkend en deed ons weer realiseren hoe erg wij het in Europa maar getroffen hebben.