Lama's, flamingo's en aapjes

Het is alweer bijna anderhalve maand geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb, dus heb ik heel veel te vertellen. Ik ga proberen te beginnen bij het punt waar mijn laatste blog geëindigd is: Santiago – Antofagasta!

Na bijna een week in Santiago te hebben doorgebracht, heb ik de vreselijkste busreis ooit gehad richting

Antofagasta. Onderweg naar het busstation zwaar belazerd door de taxichaffeur, bijna de bus gemist en dus geen eten of drinken meer gekocht voor in de bus, in de veronderstelling dat die toch nog wel ergens zou gaan stoppen in de komende ACHTTIEN uur. Niet dus. Achttien uur zonder eten en drinken met de verwarming op 80 graden met als gevolg dat ik bijna uitgedroogd aankwam in Antofagasta. Daar gelukkig warm ontvangen door mijn vriendinnetje Gianinna en haar familie met een heerlijke lunch en een onwijs leuke avond gehad met haar en haar vriendinnen.

De volgende dag ben ik doorgereisd naar San Pedro de Atacama. Een heel klein dorpje midden in de Atacamawoestijn. Eerder had ik gezegd dat de busreis naar Santiago door het Andesgebergte de mooiste busreis van mijn leven was… niet meer! Deze busrit was ongelofelijk. De woestijn is omringd door twee verschillende bergketens met sneeuw en je rijdt dwars door de Moon Valley. Ik kon serieus niet anders denken dan dat we geland waren op een andere planeet. In San Pedro de Atacama heb ik een paar dagen doorgebracht en tours gedaan naar allerlei natuurwonderen, zoals een

zoutmeer midden in de woestijn, geisers op 4300m hoogte en de Moon Valley (maanvallei).

San Pedro the Atacama ligt aan de grens van Bolivia en vanaf hier heb ik een driedaagse tour geboekt in een jeep door de Salar de Uyuni. Een enorm nationaal park in Bolivia, waarvan het beroemdste gedeelte de grootste zoutvlakte ter wereld is. We vertrokken met 24 man, in 4 jeeps! Ook deze tour was onbeschrijfelijk mooi. Heel veel verschillende ‘lagoons’ (meren) gezien in alle kleuren: wit, blauw en zelfs rood, waarin de enorme vulkanen met hun witte toppen weerspiegelden. Verder verschillende rotsformaties van vroegere vulkaanuitbarstingen, uitgestrekte rode woestijn en

enorme geisers gezien. Ook wilde flamingo’s, lama’s, vicuñas (soort herten) en andere dieren waar ik nog nooit van had gehoord. We zijn boven de 5000m hoog geweest en ’s nachts was het ijs en ijskoud en werd je om de haverklap happend naar lucht wakker. Overdag reden we uren door de woestijn van het ene naar het andere natuurwonder en ’s avonds vulden we onze tijd rond een haardvuur met bier, wijn en UNO (mijn nieuwe ontdekking: het beste kaartspel te wereld!). De tour was geweldig, de mensen in mijn jeep vond ik wat minder. Gelukkig waren er twee andere groepen waar ik wel heel goed mee overweg kon en waar ik de rest van de tijd mee optrok. Op de laatste dag van de tour hebben we de zoutvlakte bezocht. Op bijna 4km hoog met een oppervlakte van 12.000 vierkante kilometer een zeer indrukwekkende vertoning. Genoeg zout voor de hele wereld voor de komende miljoen jaar! Doordat het geregend had in de dagen ervoor leek het alleen net sneeuw in plaats van zout.

Na de tour zijn we afgezet in het stadje Uyuni, waar ik

nog een dag heb doorgebracht met een groep mensen van de tour en die avond heb ik de nachttrein gepakt naar Tupiza. Een klein stadje omringd door enorme roodkleurige canyons. Daar liep ik een stel uit Australië tegen het lijf die ik eerder op mijn reis ontmoet had. Samen met hen heb ik een paardrijtour geboekt voor twee dagen door de omgeving van Tupiza. Ik had om het snelste paard gevraagd en dat heb ik ook gekregen. Dat beest was niet te houden! Op de open vlaktes vol gas in rengalop.. geweldig! De natuur daar is prachtig en dit keer zat ik met een super leuke groep. Het stel uit Australië, twee meisjes uit Zwitserland en drie Ieren. Door kleine bergdorpjes, rivieren en canyons gereden en ’s nachts overnacht in

één van de dorpjes. Na de tour heb ik nog twee dagen uitgerust van alles in Tupiza en daarna ben ik naar Sucre gegaan. Ik had een berichtje gekregen van Ione uit Londen, die ik eerder had ontmoet of ik zin had om daarheen te komen.

Sucre was een heerlijke stad om bij te komen. De stad is helemaal wit (het is verboden je huis in een andere kleur te schilderen) en het doet voor een Boliviaanse stad best westers aan. Veel fijne cafés, restaurants en clubs en een prettige, relaxte sfeer. ’s Ochtends had Ione Spaanse les en sliep ik lekker uit. ’s Middags gingen we eten op de food market (complete maaltijd voor 1 euro), marktjes langs, boekje lezen op één van

de plaza’s (pleinen/parkjes), dat soort dingen. Veel reizigers komen naar Sucre om even bij te komen van alle tours, e.d. Daar was het ook de perfecte plek voor.

Na Sucre zijn we samen naar Cochabamba gegaan, een grote stad. Voor ons allebei meer een tussenstop. Zij ging naar La Paz en ik naar Villa Tunari om vrijwilligerswerk te gaan doen in een national park met dieren. We vonden Cochabamba allebei echt verschrikkelijk. Het is groot, druk, vies, mensen zijn onaardig en er is niks boeiends te beleven. We besloten dan ook allebei de volgende dag direct door te gaan.

Aangekomen bij Parque Machia, waar ik vrijwilligerswerk wilde gaan doen, bleek het park vol te zijn. Super teleurgesteld was ik en ik had ook geen idee wat ik dan zou gaan doen de komende twee weken. Ik besloot de volgende dag nog eens terug te gaan om te kijken of er echt niks geregeld kon worden. Ik moest wachten tot 6 uur ’s avonds en heb die dag samen met twee Israeliërs de ‘tourist trek’ door het park gedaan. Na een uur omhoog klimmen/trekken kom je bij een uitkijkpunt. Daar zat toevallig een apenfamilie, die heel aanhankelijk was! Verder getrokken naar een miniwaterval. Dat was niet echt de moeite waard, aangezien de trek terug heel stijl en zwaar was, maar op de terugweg zijn we wel een grote groep wilde apen tegengekomen.

Nou, die avond heb ik gelukkig te horen gekregen dat ik toch de volgende dag kon beginnen omdat er onverwachts iemand wegging uit het park. Ik mocht in de quarantine gaan werken met kapucijnapen. De bedoeling van quarantine is dat de apen die daar zitten uiteindelijk vrijgelaten worden. Sommige zitten al helemaal los, sommige aan runners (lange touwen) en sommige in kooien. Degene in kooien zullen binnenkort vrijgelaten worden. Ze worden naast elkaar in kooien gezet zodat ze aan elkaar kunnen wennen. Naast de ongeveer 80 kapucijnaapjes, zorgden we ook nog voor 4 spider monkeys (grote, zwarte, knuffelige apen). Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo hard heb gewerkt. Twaalf uur per dag, 14 dagen achter elkaar, zonder een dag vrij. En van die 12 uur was ik zeker 7 uur per dag aan

het schoonmaken. Daarnaast verzorgden we al het eten, snacks en haalden we takken in de jungle waar ze mee konden spelen. Verder was het tussendoor heel veel knuffelen en spelen. Ik ben zo onder de indruk van deze beesten. Ze zijn zo slim en hebben zoveel karakter. Het was echt een hele bijzondere ervaring om met ze te werken en het waren de beste twee weken van mijn reis tot nu toe. Na de lange dagen werken, gingen we elke avond nog ergens wat eten met de hele groep vrijwilligers (rond de 30 man) en hadden we vaak tussendoor themafeestjes. Het was heerlijk om even op 1 plek te zitten met dezelfde mensen om me heen en weer even een routine te hebben. En natuurlijk met de aapjes te werken. Ik heb ook zoveel geweldige en bijzondere mensen ontmoet hier.
Ik hoop dat de foto’s een beetje kunnen weergeven wat ik daar heb meegemaakt.

Ik vond het moeilijk om hier weg te gaan, maar had wel iets leuks om naar uit te kijken: twee en een halve week samen met Leon. Samen met Soetkin ben ik naar La Paz gereisd om daar op hem te wachten. Helaas is zijn vlucht niet helemaal gegaan zoals verwacht en kwam hij pas een dag later aan. Maar hij is er nu! We genieten van de kleurrijke markten, mooie uitzichten en de restaurantjes (die vind je niet overal in Bolivia!). Leon moet nog wat wennen aan de hoogte, is ongeveer iedere twee seconden buiten adem en wordt constant wakker ’s nachts omdat hij geen lucht krijgt, maar we hebben het heel fijn. Vandaag zouden we naar Lake Titicaca gaan (hoogste meer ter wereld), maar er is een staking. We gaan nu morgenochtend vroeg en hopen dat de situatie in Peru wat gekalmeerd is. Het klinkt nog niet al te best, dus we hopen dat de reis door Peru voorspoedig zal verlopen. Het volgende nieuws zal volgen vanuit Peru!