Eén met de natuur: solozeilen op het IJsselmeer

Buiten bereik van de haven draai ik het gas open. De mist lost op en ik zie de bekende heuvels en oevers van de wateren rond Haarlem. Hier heb ik als vierjarige mijn eerste meter in een boot gevaren. Ik zie mijn ouders nog opgevouwen tussen de luchtkasten zitten. Toen ik te groot was voor die boot, kreeg ik een drie meter lange eenmansboot. Al snel volgende mijn broer deze stap, waarna we wedstrijden in heel Nederland voeren. Na een paar jaar was ik de wedstrijdspanningen beu.

Samen met mijn vriend kocht ik een zeven meter lange kajuitboot. Uitgerust met toilet, slaapplek en keukentje. Hij ging er vandoor met een ander en ik kocht hem uit. Mijn hand rust op witte polyester van de kajuit, ik mag haar nu mijn boot noemen. Geïnspireerd door de zeilverhalen van vrouwen die solo de oceaan overstaken, ga ik alleen op pad. Nu is het zij (de boot) en ik. Zowel enthousiasme als spanning vullen mijn lichaam.

^{Foto: De Mooie Nel, Haarlem door Charlotte van der Wateren}

Naar het Noorden

Tegen het eind van de ochtend, ga ik met een bonkend hart door de sluizen van Amsterdam. Buiten de drukke vaargeul hijs ik de zeilen. Het oorverdovende gepruttel maakt plaats voor ruisende wind en stromend water. Ik zit in de kajuit. Kaart onder mijn been, roer in mijn rechterhand. De grootschoot in mijn linkerhand. Met mijn rechtervoet zet ik mijn lichaam vast, zodat ik niet wegschuif bij elke golf. De zon voelt warm op mijn rug. De wind fris op mijn wangen. Af en toe wordt hij vergezeld door een spetter overkomend water.

Mijn spieren ontspannen en voor ik het weet is Volendam in zicht. Daar waar bekenden mij vergezellen voor een weekeind met de zeilvereniging. De rest van de week laat ik mij leiden door mijn nieuwsgierigheid en de wind, zoals mijn ouders ook altijd hun plan trokken. Ik volg de wind Noordwaarts richting Hoorn, Enkhuizen en Urk. In Urk besluit ik niet Noordelijker te trekken, om mijzelf voldoende tijd voor de terugtocht te geven.

^{Foto: Ergens op het IJsselmeer door Jeroen van der Wateren}

Terugtocht

Voor de tweede keer deze week word ik wakker in Enkhuizen van het vrolijke klokkenspel van de Dromedaris. De lucht voelt koud. Ik open het ronde luik en steek mijn hoofd door het dek. Zonnestralen prikken in mijn ogen. Oranje lucht omhelst de opkomende zon. Waterdruppeltjes op het dek lichten op. Met een glimlach kijk ik naar de veranderde kleuren. Toch verdrijft dit niet alle slaap uit mijn ogen. Ik kruip wederom in mijn slaapzak, om een paar uur later het ruime sop te kiezen. Dit keer richting het Zuiden.

^{Foto: De haven van Enkhuizen door Charlotte van der Wateren}

De zwarte spriet waar ik al tijden op af koers is veranderd in een zwarte ton met gele streep. Het zeil zwiept over naar de andere kant. Opeens zie ik Het Paard van Marken in haar volle glorie. Een witte vuurtoren en een zwart-wit geschilderd woonhuis met oranje dakpannen ertegenaan geplakt. Als ik langs de volgende ton vaar, draait de boeg richting Amsterdam. Vierkante blokken met in het midden daarvan twee bogen, zijn bijna onzichtbaar onder de donkergrijze lucht.

Achter mij is de lucht grijs met af en toe wat stukken blauw. Wit water bruist langs de romp. De hele tocht vaar ik deze donkere lucht achterna. Tot mijn opluchting komt blijven de grijze wolken op een afstandje. De boot wiegt heen en weer. Ik kijk uit over het groezelige water, tegen een vlakke groene streep met enkele windmolens. Geen mens of boot in de nabije omgeving te bekennen. Mijn lichaam is ontspannen in de warme cocon van waterdichte kleding. Het fascineert mij hoe je één met de natuur bent op het water en je je kunt verplaatsen door de pure kracht van de natuur en mens.

^{Foto: Het Paard van Marken door Jeroen van der Wateren}

Ben jij net zoals blogger Charlotte een echte avonturier? Lees dan hier verder >