Wandelen over de Chemin de Saint-Jacques de Calahons

Tegenover de oostelijke Pyreneeën liggen de voorheuvels van de Canigo. De rotsige heuvels zijn het hele jaar begroeid met groene struiken en lage bomen, en werden vroeger gebruikt voor wijnbouw. Vlak boven Prades, een stad die met 5800 inwoners tot de grotere steden in het dal behoort, ligt het dorp Cattlar. Hier begin ik aan een 5.8 kilometer lange wandelroute langs stapelstenen hutten naar de kapel van Saint-Jacques de Calahons.

Chemin de Saint-Jacques de Calahons

Vanuit het dorp Catllar neem ik de Chemin de Saint-Jacques de Calahons omhoog. Het is eind maart, en de zon schijnt. Volgens de autothermometer was de temperatuur bij vertrek rond de zeven graden, maar in de zon is het warm genoeg om in een dunne trui te lopen. Een smal rotspad slingert steil heuvelopwaarts tussen lage stekelige struiken en kale eiken. De geel bloeiende brem verspreidt een honingachtige geur en brengt kleur aan in het verder zachtgroene en grijze landschap. Ik volg de aan de bomen bevestigde Jakobsmantels, de schelpen die geassocieerd worden met bedevaartroutes, en de gele markering omhoog.

Achter mij torent de top van de Canigó, met 2784 meter de hoogste top van de oostelijke Pyreneeën, boven de stad Prades uit. De spitse, besneeuwde top steekt in de helderblauwe lucht, met slechts een heel klein wolkje rondom. Ten westen van de berg liggen de lage bergen aan het begin van de bergketen, ten oosten steken andere sneeuwtoppen boven de groene hellingen uit.

Stapelstenen hutten

Langs het pad liggen stapelstenen muren en hutten. Gele borden met ‘cabane’, zoals deze hutten genoemd worden, wijzen ze naar de ingang van de kleine hutten. De stapelstenen hutten zijn gerestaureerd. De ingang is laag, je moet bijna op je knieën om de kleine binnenruimte in te kunnen. Binnen is het kaal en donker, maar dankzij de stapelkunst een goede plek om te schuilen tegen de elementen.

Stapelstenen muren en hutten kom je in dit deel van de Pyreneeën regelmatig tegen. Deze methode van bouwen door heel precies stenen te stapelen, zonder gebruik van cement, werd al in de kopertijd (5500-3300 v. Chr.) gebruikt. De stenen worden in de buurt van de hutten van de grond verzameld, waardoor het bouwen van de hutten niets dan tijd kost. Stapelstenen hutten in de Pyreneeën worden gebruikt als schuilhutten voor boeren en vee, opslagplaatsen van gewassen en woningen voor protestanten tijdens de 18e-eeuwse godsdienstoorlogen. De hutten langs deze route zijn overblijfselen uit de wijnbouwtijd van Catllar, die aan het begin van de twintigste eeuw ten einde kwam door de druifluis. De hutten dienden in die tijd als schuilhutten voor de wijnboeren. Tegenwoordig worden de hutten vooral gebruikt als toeristische attractie en schuilplek voor wandelaars die overvallen worden door noodweer.

Chapelle Saint-Jacques de Calahons

Ik loop naast een met korstmos bedekte stapelstenen muur, als ik door de bomen een licht gebouw met een rond aflopend oranje dak tussen de bomen zie schitteren in de zon. Dit is de kapel van St. Jacques de Calahons. Slingerend door een oud bos en over droogstaande rivierbodems, bereik ik een paar minuten later de kapel. Op het open plateau op 531 meter hoogte is het stil, afgezien van de vogels die op hoge tonen vanuit het omliggende bos fluiten.

De kapel werd het eerst genoemd in geschriften uit 1225. Ergens in de honderden daaropvolgende jaren raakte de kapel in verval, tot hij in 1985 compleet gerestaureerd werd. De muren van de stille en koude kerk bevatten geen grote schilderingen, maar kleine uit steen gehouwen schilderijtjes. Bij de ingang staat een mandje met Bijbelse spreuken naast een flinke stapel boeken over het christendom in deze regio. Voor het met blauw en geel versierde altaar ligt een dik kussen op de grond. Wanneer ik vertrek, komt een man een bruin gewaad en op blote voeten de kerk in lopen. Deze kluizenaar woont op dit vredige plekje op de heuvel, zoals velen dat sinds 1673 doen.

Wandelen naar Catllar

Na een uitgebreide pauze op een rood geschilderde picknickbank naast een fontein met ‘eau non-potable’, wandel ik over een breed pad naar de andere kant van het dal. Hagedissen schieten de bosjes in en de aangename geur van bloeiende brems en rozemarijn stijgt op van de hellingen. Achterom kijkend ligt de kapel voor de Canigó, en ik kan me bijna geen betere woonplek voorstellen dan de kapel van de kluizenaar. Zigzaggend loop ik tussen de droge heuvels aan de kant van de provincie Aude en de besneeuwde bergen van de Pyreneeën naar beneden het groene dal in.

Meer informatie over deze wandelroute vind je hier.  Benieuwd naar welke avonturen je nog meer kunt beleven in Frankrijk? Bekijk onze Frankrijk-landenpagina en laat je inspireren!