Wandelen met uitzicht op de Canigo

Dag 1: een kluizenaarswoning

Door de ‘Balcons Nord Du Canigo’, de voorheuvels ten noorden van de Canigo, is de Itinéraire des Belvedères uitgezet. Op deze 68 kilometer lange wandelroute heb je zoveel mogelijk uitzicht op de Canigó, met 2784 meter de hoogste top van de oostelijke Pyreneeën. Deze heilige berg van de Catalanen krijg ik op de eerste dag van mijn wandeling niet te zien. Een heiige laag wolken verbergt alle besneeuwde bergtoppen aan de andere kant van het dal. Ik slinger over een breed grindpad naar de top van de eerste heuvel op de route. De olijfbomen kleuren het dal zilvergroen en een stevige zeewind laat hun bladeren dansen in de wind. Eenmaal op de top zoek ik snel beschutting achter de hermitage van Força Réal, die daar al sinds 1708 alle weersomstandigheden trotseert. Ik kijk uit over de heuvels waar ik de komende dagen door zal brengen en loop aan de andere kant weer naar beneden.

Slingerend tussen bloeiende, heerlijk ruikende brem en rozemarijn bereik ik de uitgestrekte wijngaarden van het Château de Caladroy, waar werknemers druk bezig zijn met het afknippen van de eerste uitlopers. Ze zwaaien vriendelijk als ik langsloop, om vervolgens in vlot Frans hun gesprekken voort te zetten. Over afwisselend smalle en brede paden loop ik weer heuvelop, tot het gecultiveerde land weer overgaat in ruigere begroeiing. Op de top van een volgende heuvel vind ik een vlak plekje en besluit daar mijn tent op te zetten.

Nacht 1: mist, een zwijn en een quad

Niet lang nadat ik de tent opgezet heb, verdwijnt de heuveltop in een wolk. De temperatuur daalt snel een paar graden, en in de mist eet ik mijn warme avondmaal. De bomen piepen en kraken in de wind, en één vogel doet zijn best daar met gezang bovenuit te komen. Ik vind het spookachtige sfeertje op de heuvel niet fijn, en kruip vroeg mijn bed in. Alleen wildkamperen is nieuw voor mij, en ik vind het opeens toch wel spannend.

Het lukt me om in slaap te vallen, om een paar uur later wakker te worden van luid geknor naast mijn hoofd. Een wild zwijn staat naast me te wroeten en ik schik me wild. Ik sla op het tentdoek en hij loopt knorrend weg. Net wanneer mijn angst wat afgezwakt is, hoor ik een quad de heuvel op rijden. Wat een quad na middernacht op de heuvel komt doen, weet ik niet, maar ik ben niet gerust. Tot de eerste vogels beginnen te zingen en het buiten langzaam weer licht wordt, doe ik geen oog meer dicht. 

Dag 2: een dolmen en een rivier

Door dichte mist daal ik af naar een uitzichtpunt langs de route. Ook deze ochtend laat de Canigo zich niet zien, wat past bij de vele mysteries en legendes die rondom deze heilige berg bestaan. Ik kijk verbaasd op wanneer ik enkele kilometers verderop voor een dolmen met een diameter van negen meter sta. Ik zou bij zo’n bezienswaardigheid een bordje met informatie verwachten, maar die ontbreekt, alsof het heel normaal is een Neolithisch monument tegen te komen tijdens de wandeling. Net wanneer ik het volgende dorpje binnenloop, breekt de zon door de wolken. De temperatuur stijgt direct een paar graden, en ik loop in korte broek verder.

De kledingkeuze komt goed van pas, want het pad verdwijnt opeens in een snel stromend riviertje. Ik trek mijn schoenen uit en waad met mijn grote rugzak op zo stabiel mogelijk door het water. Het water is ijskoud en lekker verfrissend voor mijn voeten die het zwaar te verduren krijgen op de oneffen wandelpaden. De afkoeling duurt niet lang, want het pad loopt heel steil de volgende heuvel op. In de verte zie ik de karakteristieke toren op de top van Força Réal en het voelt veel langer dan vierentwintig uur geleden dat ik daar stond.

Nacht 2: uitzicht op de Canigo

Ik moet lang zoeken naar een geschikte kampeerplek. Wanneer ik eenmaal voorbij met wijnranken begroeide privégrond ben, sta ik al bijna in een dorp. Aan de andere kant van het dorp is de heuvel die ik op loop zo steil en rotsig, dat er zelfs voor mijn kleine tentje geen (vlakke) plek te vinden is. Eenmaal boven vind ik onder een radiomast een klein grasveldje, die ik direct als mijn kampeerplek bestempel. Nu de zon lager aan de hemel staat, verdwijnt de heiige lucht voor de Canigo en kan ik dineren met uitzicht op de besneeuwde top die baadt in het warme avondlicht. De lucht kleurt langzaam oranje en de vogels fluiten hun laatste lied terwijl ik al vroeg aan mijn nachtrust begin.

Dag 3: Romeinse muren, een priorij en een Plus Beaux Village

Met uitzicht op de Canigo die boven het onder een wolk verstopte dal uitsteekt, wandel ik langs muren van gestapelde stenen naar het volgende dorp. Deze stenen muren vormden de wanden van een voormalig terras en zijn gebouwd op een manier die lang geleden door de Romeinen geïntroduceerd werd. De priorij waar ik vervolgens op af loop, is in de twaalfde eeuw gebouwd, maar ziet er minstens zo oud uit. Met op de achtergrond het vage silhouet van de Canigo, is de natuursteen priorij echt een plaatje. De Pyreneeën tekenen zich als blauwe silhouetten af tegen de lucht en vormen een mooi contrast met de felgeel bloeiende mimosa langs de wegen.

In het zonnetje neem ik een pauze op een rots in het zonnetje in een waterval. Met mijn boek op schoot, zie ik vanuit mijn ooghoek iets fel geels bewegen. Een vuursalamander volgt mijn voorbeeld, en zont ook op een kei in het water. Ik hoor niets dan vogels en het stromende water en kom helemaal tot rust. Met stijve spieren leg ik de laatste kilometers af naar Eus, een Plus Beaux Village gebouwd op een heuvelflank, met op de top de kerk en het kasteel. De meeste smalle straten in het dorp zijn autovrij en met alle verborgen deuren en paadjes is het net een doolhof. Het lijkt alsof de tijd hier honderden jaren heeft stilgestaan, maar gelukkig heeft mijn bed & breakfast voor die nacht wel een warme douche.

Dag 4: klimmen en afdwalen

Na een uitgebreid ontbijt met uitzicht op de Canigo, slinger ik door Eus tot ik weer op de route loop. Het is vroeg op de dag al behoorlijk warm, en het zweet loopt over mijn armen en benen terwijl ik naar de top van de heuvel klim. Mijn benen zitten vol krassen van de bramen langs het pad, en het zout prikt in de open wondjes. Opluchting overspoelt me als ik op de heuvel een waterpunt zie, en mijn benen af kan spoelen. Op de vredige plek op de berg staat een kapel, waar een man in alle rust voor het altaar zit. Ik deel de rust van de plek even met hem, voordat ik mijn tas weer op mijn rug slinger en de volgende heuvel trotseer.

Eenmaal boven blijk ik compleet van de route afgedwaald te zijn, wat niet zo gek is omdat alle routes met gele markering gemarkeerd zijn. Ik blijk op een andere wandelroute te lopen, maar vind dat niet erg. Het landschap hierboven is ruig en doet me aan Schotland denken. Schedels met hoorns liggen langs het pad en vervallen hekken steken boven bramenbosjes uit. Ik voel me helemaal alleen op de wereld, maar wordt dan begroet door een vriendelijke labrador en zijn eigenaresse. Ze wijst me de weg naar het dorp, waar ik enthousiast onthaald word door een groepje kinderen.

Dag 5: een hoogvlakte vol koeien

Bij vertrek vanuit het dorp zie ik mijn eindpunt, het stadje Prades, al liggen. Gelukkig daal ik niet direct af, maar leidt de route me over een boerenpad een hoogvlakte op. Een uitgestrekte vlakte vol gras, vervallen muurtjes en lage bomen is de thuis van een bonte collectie koeien. Twee koeien met heel jonge kalfjes staan op het smalle pad. Gewapend met mijn wandelstokken trotseer ik de bossen bramen, en met stroompjes bloed op mijn benen bereik ik honderd meter verderop het pad weer. Na nog een laatste pauze met uitzicht op de Canigo, is het tijd om door de bosjes af te dalen naar Prades. Het station staat vol mensen, waar ik na vijf dagen alleen in de wildernis, even aan moet wennen. In de trein kijk ik met een nostalgisch gevoel naar de balcons die aan me voorbijflitsen. Wat vanuit de trein groene, verlaten heuvels lijken, zijn in werkelijkheid diverse plekken vol overblijfselen uit een ver verleden.

 

Kijk hier voor meer praktische tips over deze route.