Patagonië in 5 dagen: op avontuur aan het einde van de wereld

Dag 1: het zuiden van Zuid-Amerika

Hoewel mijn reis naar Chili in het teken staat van ‘overwinteren’, ruil ik toch mijn bikini in voor een warme jas en winddichte broek. Ik stap op het vliegtuig zuidwaarts naar het stadje Punta Arenas, dat op zo’n drie uur vliegen van hoofdstad Santiago ligt. Urenlang vermaak ik me met het schouwspel dat zich naast mij afspeelt. Hoe zuidelijker we komen, hoe indrukwekkender het uitzicht wordt. Met mijn neus op het raam geplakt, kijk ik mijn ogen uit. Het groene berglandschap heeft plaatsgemaakt voor besneeuwde bergtoppen en felblauwe ijswateren. We vliegen over gletsjers en langs kilometers ruige kustlijn. Een voldaan gevoel vult mijn lichaam. Dankbaar voor mijn vrijheid geniet ik van dit spectaculaire, voor mij nog onontdekte stukje aarde.

Dat ik me aan het einde van de wereld bevind, wordt snel duidelijk als het vliegtuig zijn wielen aan de grond zet. Het ruige en uitgestrekte landschap heeft weinig weg van de bewoonde wereld die ik enkele uren geleden achter me liet. Ik sta even stil bij het feit dat dit misschien wel het zuidelijkst is dat ik ooit zal komen en stap vervolgens in een busje dat me 250 kilometer noordwaarts brengt. De komende dagen verblijf ik in Puerto Natales: de ideale uitvalsbasis voor een bezoek aan Torres del Paine National Park. Heel veel meer dan dat zou ik het niet willen noemen. Het voormalige vissersstadje heeft zijn charme te danken aan de gekleurde golfplaten huizen, maar staat vooral bekend om het indrukwekkende landschap waar het door omringd wordt. Voor het echte avontuur moet je er dus op uit trekken.

Dag 2: van gletsjers tot grotten

Nog voor de zon tevoorschijn is gekomen, begint mijn ontdekkingstocht door het verre zuiden van Zuid-Amerika. Via onverharde wegen begeef ik me richting Torres del Paine Nationaal Park. Mijn blik valt op de voorruit van het busje, waar in de verte de grijze, met sneeuw bedekte, pieken uit de schemering tevoorschijn komen. Een imposant plaatje dat ik regelmatig voorbij heb zien komen, maar pas echt in al zijn glorie mag ervaren nu ik er pal voor sta. Met 2.400 vierkante kilometer aan oppervlakte is het niet alleen een van de bekendste maar ook grootste nationale parken van Chili. Ideaal voor meerdaagse trektochten, laat het menig avontuurlijk reizigershart harder kloppen. Omdat mijn bezoek maar vijf dagen omvat, staat mijn dag volgepland met verschillende activiteiten. Om te beginnen: een boottocht naar Grey Glacier, waar gletsjerijs aan boord wordt geladen om ons te voorzien van een verfrissend drankje.

Ik rits mijn jas stevig dicht, trek mijn muts strakker aan en schuif de deur naar het dek open. Een stevige kou doordringt de kiertjes van mijn winterse outfit. Met m’n camera om mijn nek, draai ik een rondje om mijn as. In de verte hoor ik een harde knal. Net op tijd kijk ik in de juiste richting en zie ik een immens stuk ijs afbreken, dat in het grijze, grauwe water stort. Hoe indrukwekkend het ook mag lijken, realistischer dan dit zal het niet worden. In de verte verschijnt de blauwe, bevroren rivier. Met een breedte van zes ken een hoogte van dertig meter, is dit de grootste gletsjer van het park. Dat het flink in omvang is afgenomen, wordt duidelijk als ik enkele weken later bij thuiskomst door een oud fotoalbum van mijn grootouders blader. Ik vergelijk mijn foto’s met die van hen en besef dat ik dankbaar mag zijn dat ik dit natuurfenomeen nog van dichtbij heb gezien. Met de snelheid waarmee het ijs smelt, is dat in de toekomst niet voor iedereen weggelegd.

Omdat het niet verantwoord is met de boot te dichtbij de gletsjer te komen, ben ik blij in het bezit te zijn van een goede zoomlens. Ik verplaats mijn lens, die als verrekijker dient, over de vijftig tinten blauw. Hoe dichter bij het wateroppervlak, hoe donkerder de tint. Later leer ik vol verbazing dat een gletsjer eigenlijk helemaal niet blauw is. Na jaren en jaren van druk is het ijs zo compact geworden dat alle luchtbellen eruit zijn geknepen. Hierdoor absorbeert het iedere kleur uit het spectrum, behalve blauw. Dit is uiteindelijk de enige kleur die weerkaatst wordt en dus zichtbaar is voor het menselijk oog. Ik knipper een keer goed en neem alle schoonheid in me op. Wat een plaatje!

Via het zwarte strand verlaten we de boot en verplaatsen we ons dieper het park in. Bij het turquoise meer Pehoé sta ik stil bij de drie torens in de verte, waar dit park zijn naam aan te danken heeft. Om mij heen komen de flora en fauna tot leven. We rijden door de met mos begroeide vlaktes en spotten hier en daar een Guanaco (wilde lama) in de verte. Watervallen, ongerepte natuur en spectaculaire wolkenpartijen glijden aan ons voorbij. Onze dag eindigt bij de Milodon-grot, een monument dat bekend staat om de vondst van resten van het gelijknamige dier, een joekel van een herbivoor die al bijna tien- tot dertienduizend jaar uitgestorven is.

Dag 3: tussen regenbogen en watervallen

Vandaag staat een excursie naar de fjorden van Puerto Natales op de planning. Vanuit de lokale haven vertrek ik met de boot richting gletsjers en watervallen. De weergoden zijn ons vandaag helaas niet goedgezind, de lucht wordt alsmaar donkerder en donkerder. Tot op het punt dat ik het dek van de boot moeten inruilen voor een warm plekje op de binnenplaats. In de verte verschijnt daar de Balmaceda gletsjer. Gelegen tussen twee flinke bergpartijen baant de eeuwenoude rivier zich langzaam een weg naar het water.

Bij het Nationale Park Bernardo O’Higgings, meren we de boot aan en trek ik erop uit. In een uur tijd maak ik een wandeling naar de Serrano gletsjer en terug. De derde gletsjer van mijn reis alweer, maar daardoor niet minder spectaculair. Later, als ik mijn maag heb gevuld met een heerlijke Argentijnse asado (barbecue), verschijnt daar in de blauwe lucht een felgekleurde regenboog. Morgen staat een flinke hike op de planning. Laten we hopen dat de zon ons nog even blijft vergezellen.

Dag 4: hiken naar de top

Op dag vier brengt het busje me terug naar de ingang van nationaal park Torres del Paine. De ochtendzon kleurt de drie torens oranje en dat levert een prachtig en veelbelovend plaatje op. Over vier uur zal ik me daar in de verte bevinden, op het hoogtepunt van dit park. Vol goede zin begin ik aan de hike, die naar verwachting acht uur zal duren. Door valleien en bossen verplaats ik me door het ruige natuurschoon. Dat ik voorzichtig moet zijn, wordt al snel duidelijk als er een groepje reddingswerkers passeert die een geblesseerde vrouw in een krakkemikkig karretje naar beneden dragen. Voorzichtigheid is geen overbodige luxe op deze hike.

Terwijl mijn benen moe zijn van de kilometers die ze er al op hebben zitten, verschijnt daar pal voor me een muur van rotsen en keien. Hoe komen we in hemelsnaam bovenaan, vraag ik me met enige zorgen af. Er zit niks anders op dan op handen en voeten naar het eindpunt te klauteren. Wanneer ik de laatste stenen passeer, verschijnen daar in mijn vizier de drie wereldberoemde pieken en slaak ik een diepe zucht. De lucht kleurt helderblauw, het water oogt ijzig strak en mijn camera wordt aan het werk gezet. Even leef ik in het moment en vergeet ik dat we over een klein half uurtje weer gaan beginnen aan diezelfde tocht naar beneden.

Dag 5: terug in de tijd

De laatste dag van dit geweldige avontuur is aangebroken. Omdat mijn vlucht pas later op de dag gepland staat, is er nog genoeg tijd om ook vandaag op ontdekkingstocht te gaan. Ik reis alvast zuidwaarts, zo’n zestig kilometer ten zuiden van Punta Arenas en dompel me onder in de geschiedenis van dit gebied. Tijdens een tour bij Fort Bulnes leer ik over de eerste bewoners van Patagonië. Halverwege de twintigste eeuw besloot de overheid het fort te reconstrueren tot een historisch monument, inclusief een museum, kerk, gevangenis en postkantoor. Het geeft je een goed beeld van hoe men in die tijd leefde, waarbij verhalen over bloederige overvallen in de tijd van piraten en kolonisten je niet bespaard worden.

Ik verzamel mijn laatste beetje energie om een wandeling langs de kustlijn te maken. Verloren en slaperig staar ik voor me uit, totdat ik ineens een luide plons hoor en mijn lichaam wakker schrikt. Precies op de plek waar mijn blik rustte, komt een walvis naar het oppervlak en spuit hij een flinke hoeveelheid water de lucht in. Met dezelfde snelheid als hij opkwam, verdwijnt het dier weer in het donkerblauwe water en is het moment voorbij. Ik stap op het vliegtuig in de wetenschap dat niemand deze ervaring nog van mij af kan nemen.

Ook zo'n fan van Zuid-Amerika? Bekijk onze Zuid-Amerika pagina voor meer avontuurlijke reisblogs!