Met de jeep door Bolivia: hoge toppen, diepe dalen

Suf word ik wakker uit een lichte slaap. Tijd voor een nachtelijk bezoekje aan het toilet. Langzaam rits ik mijn slaapzak open. Een ijzige kou doordringt de warme lucht die zich binnenin had verzameld. Ik zwaai mijn benen eruit en sta met diezelfde beweging in een rap tempo op. Hoe sneller ik weer in die warme slaapzak kan kruipen, hoe beter. Opeens begint mijn hoofd te draaien, ik klamp me verloren vast aan de deurknop. 

Even was ik vergeten dat ons hostel zich op zo’n 5.000 meter hoogte bevindt. Mijn hoofd bonkt en de kleinste handeling slaat in als een bom. Ik vraag mezelf af waarom ik in hemelsnaam aan dit avontuur ben begonnen. De volgende ochtend vroeg stappen we weer in de 4x4 en rijden we dieper de onbewoonde wereld in. Vanuit het autoraampje kijk ik vol bewondering om me heen. Zou het dan toch de moeite waard zijn?

Hoge sferen

Mijn reis door Bolivia, met als hoogtepunt de zoutvlakte van Uyuni, begint in het Noorden van buurland Chili. In de droogste woestijn ter wereld: de Atacama. Dat gegeven wordt al snel in twijfel gebracht als blijkt dat het gebied kampt met flinke overstromingen en wateroverlast. De noodtoestand wordt uitgeroepen en alle tours worden stilgelegd. 

Gelukkig lijkt het er bij de buren beter aan toe te gaan en begeven we ons met hernieuwde moed naar de grens voor een vierdaags avontuur door de altiplanos van Bolivia. Deze hoogvlakte is, na die van Tibet, de op één na grootste ter wereld. Bewapend met een strip vol pillen tegen hoogteziekte, stijgen we van 2.400 meter naar onze eerste stop: de Laguna Blanca. Een zoutmeer gelegen op zo’n 4.300m, dat omringd wordt door besneeuwde bergtoppen. 

Niet wetende wat ons te wachten staat, klauteren we één voor één uit de Jeep. Alles op slakkentempo, want met dat kleine beetje zuurstof wordt iedere inspanning al snel teveel. De ietwat bewolkte maar oh zo indrukwekkende lucht weerspiegelt in het stille water, met een ware spiegel, wat zeg ik, een werkelijk schilderij als resultaat. 

Dit is nog maar het begin van de pracht en praal die Bolivia ons te bieden heeft. We zetten de tocht voort, langs natuurlijke warmwaterbronnen, verlaten valleien en nieuwsgierige lama’s. En het letterlijke hoogtepunt van de dag: de geisers van Sol de Mañana (4.800-5.000m). Als de hoogte ons niet misselijk maakt, dan wel de geur van deze stoomspuwende en modderkokende zwavelbronnen.

Back to basic

Na een ietwat gebroken eerste nacht, waarbij mijn Chileense reisgenoot knock-out ging en de zuurstoftank tevoorschijn gehaald moest worden, is het tijd om de tocht naar Salar de Uyuni voort te zetten. Een eindbestemming die al lange tijd hoog op mijn bucketlist staat. We laten het krakkemikkige hostel, dat met golfplaten als dak wonderbaarlijk stand weet te houden, achter ons en betreden het nationale reservaat Eduardo Avaroa Andes Fauna: het meest bezochte beschermde gebied van het land. 

Toch worden we hier niet omringd door hordes toeristen. Het uitzicht op Laguna Colorado wordt daarentegen gedomineerd door flamingo’s, lama’s en nog meer flamingo’s. Dat levert sprookjesachtige plaatjes op. Mijn camera draait overuren.

Van het ene sprookjeslandschap naar het andere, we ervaren Bolivia op zijn best. Nou ja, als je de bijwerkingen van het medicijn tegen hoogteziekte even vergeet dan. Iets wat een hele opgave is, aangezien ik al twee dagen een sterk tintelend gevoel in mijn handen en voeten heb, iedere vijf minuten moet plassen en geen tot weinig trek heb. En plassen doe je toch gewoon achter een struikje? Helaas zijn toiletten hier in de hoogvlaktes zeldzaam en eindig je dan al snel hurkend met z’n allen op een rij, verstopt achter de deuren van de auto. Naast het gebrek aan zuurstof kan gebrek aan privacy er ook nog wel bij.  

Met een vijftal jeeps rijden we verder door ruige landschappen en uitgestrekte vlaktes. Hier en daar stoppen we om te genieten van het uitzicht, maken we een simpele lunch klaar met het eten dat we al dagen meesjouwen en staan we stil bij het natuurschoon. Van rotspartijen in de meest fantasierijke vormen en spiegelende meren vol felroze flamingo’s. Ik krijg er geen genoeg van. 

Als ik voor de zoveelste keer mijn camera en zoomlens tevoorschijn haal, valt mijn blik op een groepje flamingo’s. “Wist je dat flamingo’s eigenlijk wit zijn van nature?” vraagt de gids nog voordat ik mijn mond kan opentrekken. “Ze nemen via hun voedsel, waaronder algen, kreeftjes en garnalen, de stof carotenoïde op die de veren roze kleurt.” Ik breng mijn aandacht terug naar het zicht door mijn lens en ga ik op zoek naar het perfecte kader om al deze schoonheid voor altijd vast te leggen op beeld. 

Zout, zouter, zoutst

De dag der dagen is aangebroken, we zijn aangekomen bij hetgeen waar deze reis om draait: de Salar de Uyuni. Gelegen in het zuidwesten van Bolivia, met ruim tienduizend vierkante meter aan oppervlakte, valt het niet te ontkennen dat dit de grootste en meest imposante zoutvlakte ter wereld is. Als gevolg van het opdrogen van een reusachtig prehistorisch meer, ontstond niet alleen dé ideale bron voor zoutwinning maar ook de bekendste trekpleister van Bolivia. 

Denk: blauwe luchten en kilometers aan witte woestijn. En als je geluk hebt, verandert de met zout bedekte vlakte in een enorme spiegel. Of wij dat geluk mogen ervaren, weten we nog niet. Nog voor de zon is opgekomen, nemen we plaats op de met zout gemaakte bankjes in het zouthotel. De lucht buiten is grijs en grimmig. Even vrees ik dat mijn droom in het zoute water valt. Maar dan, niet veel later, is daar de zon, de blauwe lucht én de spiegel. Alsof het zo had moeten zijn. 

Avontuur op z’n best

Dat Bolivia één van de armste landen van Zuid-Amerika is, blijft niet onopgemerkt. Wat voor ons een tijdje back to basic is, is voor de lokale bevolking de realiteit. Temidden van de altiplanos verplaatsen we ons van de ene uitgestorven vlakte naar de ander. Met hier en daar een klein stukje beschaving, begin ik me te realiseren dat dit de echte diehards zijn. Hoewel het hoogteverschil hen misschien niet veel doet, zijn de voorzieningen hier minimaal. 

Zo ook de hostels waar we verblijven. Geen trap die waterpas is of deur die goed sluit. Charme heeft het wel. In combinatie met de ijzige kou is het soms even afzien, maar al snel maakt dit alles onderdeel uit van het grote avontuur waar we ons in bevinden. Off-grid in de hoogvlaktes van Bolivia, op zoek naar al het schoon dat dit land ons te bieden heeft. En ondanks de bijwerkingen, zijn de pillen tegen hoogteziekte (acetazolamide) zeker geen overbodige luxe! Het is maar dat je het weet.

Ontdek nog meer avonturen en inspiratie in ons e-book, boordevol onvergetelijke roadtrips wereldwijd. Download het nu en start met het plannen van jouw volgende roadtrip >