Het moment is daar... Backpack ingepakt, afscheidsfeestjes gevierd, maar vooral heel veel zin gekweekt. Na 5 weken intensieve voorbereiding, kan ik eindelijk vertellen dat ik naar Indonesië vertrek. Na Jimmy een dikke knuffel gegeven te hebben, is het tijd om op de trein te stappen naar Amsterdam.

Daar zit ik dan, alleen in de trein.. Overdonderd met emoties. Ik weet niet of ik nou blij, verdrietig of gespannen ben. Waarschijnlijk is het van alles een beetje. De treinreis lijkt eeuwig te duren. Achteraf gezien was het niet fijn om in mijn eentje het begin van de reis te maken. Het liefst schreeuw ik door de trein wat me te wachten staat, maar dit kan helaas niet. Ik wil heel graag met mensen praten over mijn avontuur, maar hoe begin je hier over?

In Utrecht moet ik overstappen en daar zie ik mijn lieve vriendinnetjes zitten. Die speciaal voor mij helemaal naar Amsterdam komen. In Amsterdam gaan we op zoek naar een leuk eettentje om nog 1 keer met z'n allen te eten. Zoals we al 100 keer hebben geroepen, laatste keer voor Indo!! Dit keer is het de echte waarheid. Toch maakt het me een beetje emotioneel. Ik heb zulke lieve vriendinnen die ik heel veel zie. En nu zie ik ze de komende 4 maanden niet meer. En Veerle zelfs 8 maanden niet..

De tijd vliegt voorbij en in 1 keer is het al 2 uur. Snel betalen en door naar Schiphol. Want hier staan oma en mama mij op te wachten. Nu komt het besef voor het eerst. Hier sta ik dan op Schiphol met oma, mama en een aantal vriendinnen, om zometeen voor 4 maanden naar het schitterende Indonesië te vertrekken. Wederom hier vliegt de tijd voorbij. Het is al half 4 en dat betekent dat ik afscheid moet nemen van mijn vriendinnen. Wat is dit een verschrikkelijk moment.. Ik raak in een rollercoaster van emoties. Ik heb me nog zo voorgenomen om mijn emoties in bedwang te houden, maar dit valt niet mee. Ik geef mijn vriendinnen een dikke knuffel en zie ze vertrekken.

Nu is het tijd om in te checken. Dit verloopt allemaal redelijk soepel, op het puntje na dat ons visum bijna niet werd goedgekeurd. Maar achja, een kleinigheidje blijf je houden.. Nu is het tijd om nog 1 keer 2 lekkere kroketten te eten en om te kletsen met oma en mama. Maar helaas komt ook hier een eind aan en wordt het tijd om door de douane te gaan. Er zijn nog weinig tranen over na het afscheid van mijn vriendinnen, dus ik kan mijn emoties goed in bedwang houden. Toch gaan we allemaal snikkend door de douane.

Vliegreis
De vlucht naar Istandbul gaat super snel. Een vlucht van 4 uur stelt natuurlijk niks voor als je weet dat je daarna nog 11 uur moet vliegen. Onderweg krijg ik een gratis maaltijd met een lekker wijntje erbij. Ik heb mijn geld al paraat, want ik wist niet dat dit gratis zou zijn. Ik ben Corendon gewend. Dan heb je dit soort luxe niet.

Na een pijnlijke landing voor mijn oren, zit ik te wachten op Istanbul voor het volgende vliegtuig. Gelukkig duurt deze tussenstop maar 2 uurtjes. Na een lekkere maaltijd loop ik door naar het vliegtuig. Paspoort en vliegticket gereed en weer door de gate. Dan loop ik het vliegtuig binnen, wauw.. Dit had ik echt niet verwacht. Ik heb super veel beenruimte en een display in de stoel voor mij. Ik ben van plan om de hele nacht films te kijken en spelletjes te spelen. Maar mijn plan valt al snel in duigen als ik na een uur dispicable me 3 te kijken al in slaap val.. Zelfs voor de maaltijd ben ik niet wakker te krijgen. Al zeg ik het zelf, dan moet ik echt heel moe zijn. Na een uur of 7 word ik pas weer wakker en kan ik de film verder afkijken. Gelukkig voor mij komen ze gelijk rond met een ontbijtje en 2 uur later land ik al op Indonesische bodem.

Hostel
Eenmaal geland op Indonesische bodem, gaan we opzoek naar een pinautomaat. Het is belangrijk om eerst te pinnen voordat we een busticket kopen, dus dat gaan we dan maar doen. Even omrekenen hoeveel rupiah 1 euro is en dan kan ik gaan pinnen. Pinnen in het buitenland geeft me toch altijd een beetje spanning. Ik ben bang dat er iets fout gaat en ik mijn bankpas niet meer terug krijg. Gelukkig gaat het pinnen helemaal goed, op wederom een kleinigheidje na. Ik wilde graag 1.2 miljoen rupiah pinnen, wat ongeveer neerkomt op 80 euro. Natuurlijk gaat dit niet helemaal goed en krijg ik 160 euro aan rupiah briefjes.. Nadat er 4 keer gepint is bij hetzelfde automaat, is het geld bijna op. Hierdoor gaat er een alarm af. Dit versterkt het beeld wat de Indonesische mensen van ons hebben: blanke mensen hebben veel geld. Na een aantal minuten komen er 2 mannen aan met een zak vol geld en een man met een geweer. Het verbaast mij echt dat ze op deze manier de geldautomaten bijvullen.

Na het pinnen gaan we naar buiten op zoek naar de bus. Wat is dit een klap voor je lichaam. Het is zo warm en klam buiten, echt tropisch weer. Het is pas 6 uur 's avonds en het is al donker. De eerste gedachten die in me opkomt is: Hoe ga ik het ooit volhouden in dit klimaat?? We gaan met de bus naar station Gambir en vanuit daar nemen we de tuktuk naar het hostel 'Six Degrees'. Het verkeer in Jakarta is zo chaotisch en druk. Ik wist dat dit zo zou zijn, maar toch schrik ik er van. Het lijkt gewoon alsof er geen verkeersregels zijn. Alles kan hier: links en rechts inhalen, toeteren, bellen en door rood rijden. Wat me nog het meest verbaast zijn de scooters. Ofja scooters.. Je kan er makkelijk 70 km per uur mee rijden. En ze vervoeren er alles mee, zelfs een heel gezin op 1 scooter.

Bij het hostel worden we hartelijk ontvangen. Je kan zien dat Ning (eigenaresse) haar werk met veel liefde doet. Ze geeft ons veel uitleg over de stad en de do's en don'ts. Ook vertelt ze dat er tegenover een pizzahut zit. Wij als echte westerlingen kunnen dit natuurlijk niet overslaan, dus gaan we onze eerste maaltijd eten bij de pizzahut.

De slaapkamers zijn erg leuk ingericht. Er zijn 8 hokjes op 1 kamer, met voor elk een eigen hok met ventilator. Ondanks de ventilator kan ik de eerste nacht niet aan de hitte wennen. Maar dat is natuurlijk ook niet zo gek. Dit heeft zijn tijd nodig. Om de eerste dag goed af te sluiten, gaan we een kijkje nemen op het dakterras. Als echte Nederlanders drinken we hier een paar biertjes. Het dakterras ziet er super gezellig uit. Overal hangen lampjes en er is een zitzak. Na een paar biertjes is het toch tijd om te gaan slapen, want zo'n vlucht is niet niks.