Dag 56, temp: 33 °C, gewicht: 53.6 kg (thank you buikgriep), sproetjes: 5948.

Niet helemaal tegen verwachtingen in lukt het mij duidelijk niet om enigszins regelmatig een hoofdstuk te schrijven. Vandaar hieronder een verkorte versie van de afgelopen weken (nog voor de vakantie).

Het leven in Rome:
- urenlange ov-reizen, spontaan falende bussen en genoodzaakte taxiritjes --> blijkbaar stopt alles met functioneren in de Romeinse zomermaanden. Zoals ik eerder vertelde moet ik elke ochtend 1,5 uur reizen naar het ziekenhuis met 2 bussen en een trein. Nou wist ik van vorige reizen in Rome dat de buschauffeurs en tram/treinbestuurders regelmatig staken en het dan onmogelijk is om ergens te komen, maar op z'n minst kondigen ze het dan van tevoren aan. Op een goede dag loop ik geheel op tijd naar de bushalte (6:40) waar mijn bus hoort te vertrekken om 6:44. De bus staat er al dus ik stap in. De buschauffeur stapt uit, rookt een sigaret, loop wat rond, belt wat mensen, praat met wat collega's. Op navraag zegt hij: ja, nee, vandaag vertrek ik om 7:05. Anyway, ik mis mijn trein, maar gelukkig kom ik alsnog net op tijd voor de volgende bus. Rennen, rennen, rennen langs de Jehova's Getuigen (nee ook vandaag ben ik nog steeds hééél Joods). Nergens voor nodig, want de bus (die volgens planning elke 20 minuten vertrekt( en by the by de enige bus is naar het ziekenhuis)) is er nog niet...30 minuten later nog steeds niet...10 minuten later komt de bus met een noodvaart aan geracet. Samen met de passagiers stapt de ook de buschauffeur uit, verkondigend dat deze bus over 15 minuten zal vertrekken. Ja, de logica is verloren. Na een rustig kopje koffie, ongetwijfeld vergezeld door een 'cornetto' (het zoete ontbijt van de Italianen, bestaand uit een gesuikerd croissantje gevuld met bakkerscrème, nutella of marmelade) komt de buschauffeur terug en verklaard aan alle inzittenden de bus buiten werking. Uiteindelijk beland ik in een taxi met 2 kwade huisvrouwen en een duidelijk zieke oudere man en vertrekken we naar het ziekenhuis. Dit is helaas maar één van de vele episodes van deze soort, het leven in Rome zonder eigen vervoer is een groot avontuur.
- huisgenootdisputen: ondertussen zijn onze Indische huisgenoten teruggegaan naar India voor de zomervakantie en hebben we tegen veel protest van Aisha (Roemeense) hun keukenkastjes overgenomen. Waar zij zich druk om kan maken gaat mij werkelijk boven het hoofd. Bij alles wat ik kook kijkt ze me op de vingers en gebeurt een van de twee dingen. Of ze waarschuwt me dat ik dik ga worden van de pasta, rijst, gehakt, kipfilet of whatever ik op dat moment aan het maken ben. Of ze kijkt vol verwondering naar elke beweging die ik maak, vraagt me precies hoe ik het vlees dichtschroei of in welke volgorde ik de groentes aanbak en belooft mij de volgende dag exact hetzelfde te koken voor haar vriend en (omg) doet dat dan ook. #creapy
- yoga in het park: na al deze frustraties is het dan best lekker om (met het oog vast op Sri Lanka) een paar uurtjes te yoga-en in één van de mooie parken van Rome. Met al mijn chakra's in evenwicht, de daarbij behorende goede staat van gezondheid en de lading spierpijn die je nooit gelooft te krijgen van yoga kan ik weer een paar weken vooruit.

Hieronder een exclusieve wordvomit over de verschillende afdelingen in het ziekenhuis!

- Arbeidsgeneeskunde: massale onvrede, bomvolle archiefkasten, medische hulp contractafhankelijk, sinds 3 jaar geen sollicitaties in het ziekenhuis.
- Hygiene/preventie: eerlijke aiossen over italiaanse wanstanden, verpleegkundige met bizarre pc skills ('hoe maak ik een nieuwe map?'), ongehoorzame specialisten en eindeloze lijsten empirische antibiotica (meropenem voor iedereen!).
- Cardiologie: hete kamers zonder raam, kapotte printer met bijbehorende gefrustreerde cardioloog, vieze ecg's*, zaadvragende studentes (helpt blijkbaar bij examens), gratis koffie (enige voordeel van onderaan een hiërarchische ladder staan) en poliklinische chaos (totaal aantal mensen in spreekkamer: 9, zich op dat moment bemoeiend met patiënt: 1).
*vereist iets meer uitleg: bij het 24 uur lang dragen van een 'hartkastje' die de elektrische actie van het hart registreert, moeten patiënten een dagboekje bijhouden met hun bezigheden gedurende die 24 uur. Met de jongeman in kwestie was niks aan de hand, zijn uitdraai was perfect, behalve een korte periode tussen 7:05 en 7:10 waar zijn hartfrequentie exponentieel toenam, door hem beschreven als: 'fysieke activiteit in slaapkamer'.

Hopelijk tot snel met een volgend hoofdstuk!