Ik schrijf dit hoofdstuk lekker vanuit mijn bedje, want wat heb ik een vermoeiende dag gehad! Vanochtend ging om maar liefst 4 uur mijn wekker! Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik al niet te genieten ben als ik kan slapen tot 9 uur, laat staan 4! Maar het was voor het goede doel, vandaag stond de grootste uitdaging van de reis erop: het beklimmen van de Christoffelberg. Samen met Jort, Anouk, Sanne, Ashley en Sven ben ik aan de zware reis begonnen. Het begin ging vrij goed, we waren al vrij snel op halverwege. Maar toen begon het toch steeds zwaarder en stijler te worden. Het laatste stuk van de berg moest echt beklommen worden, en ik zat er even goed doorheen. Na een korte pauze ging ik weer vol goede moed verder en heb ik het gehaald! 372 beklommen alsof het niks was! We hebben er een uur over gedaan om naar boven te komen, best goed voor iemand die een conditie van een mier heeft. Uiteraard kan ik ook niks doen zonder te vallen, eenmaal boven wilde ik een steen opklimmen waar je jezelf omhoog moest trekken. Drie keer was het goed gegaan, de vierde keer denderde ik naar beneden. Maar he, ik leef nog!